«یک جا در یکی از کارهای عالی‌جناب یونگ خواندم که می‌گفت نوشتن مثل اعتراف کردن نزد کشیش، یا صحبت و درددل با روانکاو است. آدم با نوشتن خودش را خالی می‌کند، و با اعتراف به خصوصیات مرموز و زیر و بم‌های حسی و عقیدتی خود، یه جوری خودش را تطهیر و شفاف می‌سازد، لااقل برای خودش. البته به شرط آن که عقل و شعور دریافت این قضایا را داشته باشد...»
از کتاب: بخاطر یک فیلم بلند لعنتی، اولین رمان داریوش مهرجویی
کتاب «جامعه شناسی خودمانی» نوشته «حسن نراقی» در کنار اثر مهرجویی، مضمونی مشابه را دنبال می کند که از نام آن پیداست...
No comments:
Post a Comment